حضرت امیر (علیه الصلوة والسلام) در حال اقامه‏ی نماز جماعت بودند. خوارج (لعنة الله علیهم) می‏گفتند که علی [علیه السّلام] مسلمان نیست و کافر و مشرک است، از این رو اگر در مسجد بودند به ایشان اقتدا نمی‏کردند. حضرت در حال قرائت حمد و سوره بودند که یکی از خوارج به نام ابن‏الکوّاب (لعنة الله علیه) آمد و این آیه را خواند:«و لقد اوحی الیک و الی الّذین من قبلک لئن اشرکت لیحبطنّ عملک» (زمر / 65). این آیه خطاب به حضرت پیامبر اعظم (صلّی الله علیه و اله و سلّم) است، یعنی:«به تو و همه‏ی پیامبران پیشین وحی شده که اگر مشرک شوی، تمام اعمالت تباه می‏شود و از زیان‏کاران خواهی بود.»
آن ملعون می‏خواست به زبان کنایه به حضرت امیر (علیه آلاف تحیة و الثناء) بگوید که ما قبول داریم تو اولین مسلمان هستی و سابقه‏ای مهم در اسلام داری و خدماتت چنین و چنان و عبادتت زبان‏زد است، اما چون مشرک شده‏ای و برای خدا شریک قائل هستی، در نزد خدا هیچ اجری نداری!
به حکم آیه‏ی «و اذا قرء القرآن فاستمعوا له و انصتوا لعلّکم ترحمون» (اعراف / 204)، به محض اینکه او شروع به خواندن آیه کرد، حضرت سکوت کرده، گوش فرادادند و سپس نماز را ادامه دادند. ابن الکوّاب از روی خباثت باز آیه را خواند. و حضرت امیر (علیه الصلوة والسلام) مجدداً به احترام قرآن سکوت کرده، گوش فرادادند و سپس نماز را ادمه دادند. بار سوم یا چهارم بود که آن ملعون شروع به خواندن آیه کرد، حضرت امیر (علیه الصلوة والسلام) دیگر اعتنا نکرده، این آیه را قرائت کردند:«فاصبر انّ وعد الله حقّ و لا یستخفّنّک الّذین لا یوقنون» (روم / 60) و نماز را ادامه دادند.

منبع: برداشتی آزاد از فصل نخستِ کتابِ سیری در سیره‏ی ائمه‏ی اطهار (علیهم السلام)، اثر علامه شهید مرتضی مطهری (قدس الله نفسه الزکیه).