سلام استاد و برادر گرامي

حالا كه مي خواهيد برويد ديگر به توصيه تان عمل نميكنم و مي گويم استاد همينجا هم فاش ميكنم كه از وقتي خصوصي برايم نوشتيد نگويم استاد من اعتصاب كردم اما شما روي حرف خود ايستاديد

خوب استاد شما كه مرا وبلاگ نويس كرديد و بعد با دستور غير منصفانه وادار به اعتصابم كرديد و اگر بخواهم راست بگويم اين است كه كمي هم خودم گرفتار بودم

خوب استاد نميپرسم چرا چون ميدانم كه بايد خودم فكر كنم چون شما نم پس نخواهي داد

اما استاد شما حق داري كه بروي اما حق نداري توضيح ندهي

آن وقت من نسل بعد از شما بايد به چه چيزي متهمتان كنم؟ به خودرأيي؟ اين همه آدم كه به وبلاگ شما دل خوش كرده اند كشكند؟

اين همه آدم هم نه حتي يك نفر. حتي من! مگر من كشكم. من حق دارم بدانم چرا اما ميدانم كه نم پس نخواهيد داد

اَي استاد ... اَي استاد ... اَي دل غافل