آتش دوشکای دشمن به سوی ما که در کانال گیر افتاده بودیم، تمامی نداشت. حاج علی فردپور آرپی‏جی به دست از کنارم گذشت. صفا و اخلاصش زبان‏زد بود. خطاب به همه فریاد می‏زد:«ناراحت نباشید، الآن خاموش می‏شود» و همین جملات روحیه‏ی قابل توجهی به نیروها می‏بخشید.
شب قبل با او صحبت کرده بودم. وقتی همه در حال آماده کردن تجهیزات بودیم، از او پرسیدم:«به نظر شما من شهید می‏شوم؟» گفت:«نمی‏دانم ، هر کس خودش بهتر می‏داند چه کاره است!» این جواب برایم جالب بود. راست می‏گفت، مثل روز برایم روشن بود که مال این حرف‏ها نیستم! در حالی که هر که مرا می‏دید فکر می‏کرد شهید خواهم شد و تقاضای شفاعت می‏کرد.
حاج علی فردپور از تپه سرازیر شد تا سنگر دوشکا را از نزدیک مورد هدف قرار دهد. سنگر بتونی بود و در زاویه‏ای قرار داشت که انهدامش بسیار سخت شده بود و اگر این سنگر منهدم نمی‏شد، مجبور به بازگشت بودیم و عملیات «عاشورا 2» به یک عملیات ایذایی ِ محدود تبدیل می‏شد. حاج علی فردپور به نزدیکی سنگر دوشکا رسید، موشک‏هایش را شلیک کرد و دیگر از او خبری نشد. هوا که روشن شد، پیکر مطهر حاج علی، در نزدیکی سنگر دوشکای دشمن، در حالی که رو به آسمان لبخند می‏زد، دیده می‏شد.
پس از تحمل یک تشنگی طاقت فرسا، به مواضع شب قبل بازگشتیم و پیکر شهید حاج علی فردپور تا سال‏ها در شهادتگاهش ماند و این جمله‏ی او همیشه در گوشم زنگ می‏زند که:«هر کس خودش بهتر می‏داند چه کاره است!»

پ.ن: 1- این شهید سرافراز اهل قم بود و منزلش در خیابان فرهنگ قرار داشت. 2- سال‏ها پیش چکیده‏ی این خاطره را برای ستون دو رکعت عشق (روزنامه اطلاعات) فرستادم. دوست خوبم جناب آقای علیرضا قزوه (شاعر متعهد) آن را به چاپ رساند، ولی از ظن خود جمله‏ای اضافه کرده بود و متن به این صورت درآمده بود:«فردا که خط شکسته شد پیکر مطهر حاج علی، در حالی که به آسمان لبخند می‏زد، دیده می‏شد.» در حالی که خط هرگز شکسته نشد. این اشتباهِ ناخودآگاه از طرف جناب قزوه، باعث شد که دیگر برای آن ستون چیزی ننویسم.