پیش‏درآمد: 1- تصمیم داشتم «سخنی با مدیران محتوایی» را بنویسم. دیدم ابتدا خودم به نصیحت محتاج‏ترم. 2-  می‏دانید که بنا به گرفتاری‏ها و ... این وبلاگ تعطیل شده بود. اگر بنا به فعالیت باشد، موضوع دفاع مقدس را ارجح می دانم، اما تکلیف حکم کرد که چند یادداشت با حال و هوایی که مشاهده می‏کنید منتشر شود. امیدوارم هر چه زودتر شرایط متعارفی گردد.

گاهی ما می‏نشینیم و با یک حساب و کتاب منطقی - البته از دیدگاه خودمان - به این نتیجه می‏رسیم که سایت وزین پارسی بلاگ باید چنین و چنان عمل کند. اما هیچ گاه از خود نمی‏پرسیم که مشکلات سایت چیست؟ هزینه‏های جاری آن به جز تبلیغات از کجا تأمین می‏شود؟ مدیری که به جای فعالیت در عرصه‏های تجاری، وقت خود را برای نوشتن برنامه، اجرا و به‏روز‏نگه‏داری چنین سایتی هزینه می‏کند، انگیزه‏اش چیست؟ فعالیت و مدیریت او در دفتر توسعه وبلاگ دینی چه وجهی دارد؟

حتی گاهی یادمان می‏رود خود را به جای او بگذاریم. یعنی خود را به جای مدیری بگذاریم که با همه نوع کاربر رو‏به‏روست، انگیزه‏های سیاسی ندارد و مدیریت سایت موظفش می‏دارد که تمام سلیقه‏ها را راضی‏ نگه دارد.

گاهی به انتخاب یک مدیر محتوایی (بخوانید مبصر) از طرف او هم خرده می‏گیریم. غافل از اینکه یک مبصر کار زیادی از دستش برنمی‏آید! باور کنید - صادقانه می‏گویم - اگر من هم به جای مدیر پارسی بلاگ بودم او را به همین موقعیت منصوب می‏کردم! مگر نمی‏دانید که مدیریت محتوایی نوبه‏ای است و ممکن است به تمام کاربران فعال برسد؟ (این را من از دوستانی که مدیر محتوایی بوده‏اند و اکنون دیگر نیستند شنیده‏ام). مگر مدیر محتوایی مقطعی چه خطری دارد؟ چهار تا یادداشت بی‏خاصیت برگزیده می‏شود؟ خوب بشود، چه اتفاقی می‏افتد؟ چهار تا یادداشت فاخر از قلم می‏افتد؟ خوب بیفتد، آسمان که به زمین نمی‏رسد؟

چرا گاهی ما یادمان می‏رود که صبر داشته باشیم، میدان دیدمان را گسترش دهیم و اگر حرفی داریم در عمل به اثبات برسانیم و توکلمان به قادر متعال باشد؟

پ.ن: 1- البته همین مفاهیم باعث شده بود که اینجا را تعطیل کنم و آرام و بی‏سروصدا در جامی از فرهنگ بنویسم؛ اما برگزیده شدن وبلاگ دوباره مرا به میان جمعیت کشانید که آن را به فال نیک می‏گیرم. 2- امیدوارم عمری باشد تا یادداشت هایی چون «سخنی با مدیران محتوایی» قلمی شود.