یکی از کسانی که اشتیاق مرا برای رفتن به جبهه برانگیخت، شهید مظلوم آیت الله دکتر بهشتی بود. در سخنانش بسیار زیبا به مبارزه با استکبار و هجرت و جهاد برای رضای پروردگار می پرداخت. در نوجوانی شیفته ی سخن رانی چند نفر بودم. نفر نخست به صورت طبیعی حضرت امام (رضوان الله علیه) بودند. پس از ایشان، بدون هیچ تعصب و اغراقی حضرت آیت الله خامنه ای بودند. وقتی ایشان خطبه های نماز جمعه را می خواندند، من عرش را سیر می کردم. خطبه های روان، کوبنده، پرمغز، خوش آهنگ و ادیبانه. خدا را سپاس که از این نعمت برخورداریم و امید که قدرشناس باشیم. دو شهید گران قدر دکتر بهشتی و دکتر چمران در درجه ی بعدی قرار داشتند. علاقه ام نسبت به ایشان قابل وصف نیست. هنوز جملات شهید مظلوم در ستیز با استکبار و مقابله با نفاق در گوش هایم زنگ می زند. با الهام از آیه ی قرآن خطاب به امریکا می گفت:«ای آمریکا از دست ما عصبانی باش و از این عصبانیت بمیر.» و وقتی از لزوم تلاش برای حفظ اسلام سخن می گفت و تأکید می کرد که «بهشت را به بها بدهند و به بهانه ندهند». یا آنجا که تبیین می کرد اگر مسئولین کشوری تشنه ی قدرت باشند، آن کشور خود به خود جایگاه شیطان می شود و می فرمود:«ما شیفتگان خدمتیم نه تشنگان قدرت.» جلسات مناظره ی تلویزیونی ایشان با سران حزب توده و تبیین جایگاه انسان و آزادی در اسلام بسیار تأثیر گذار بود. در مناظرات به جز ایشان «پیمان، کیانوری و فتاح پور» حضور داشتند و در بسیاری موارد حاضرین به صحت استدلالات شهید مظلوم صحه می گذاشتند و چون از سیما پخش می شد، بسیاری از هواداران کمونیست را متزلزل کرد. منطق شهید مظلوم در مناظره، منطق ِ انصاف، عدالت و متانت بود. در عین حال صلابت و شفافیت در تبیین دیدگاه‌ها و مواضع ایشان مشهود بود. به هر جهت به عنوان یکی از شاگردان برجسته ی حضرت امام (ره) و امروز می توانم بگویم به عنوان یک نسخه ی مشابه و کوچک تر ِ امام خمینی (ره) در ایجاد شور انقلابی در جوانان و نوجوانان تأثیر شگرفی داشت و به گمانم این جمله هم از ایشان بود که «بسیجیان مرغان آغشته به خونی هستند که جایشان در این دنیا نیست.»

اما دلیل مهم تر این بود که در زمان شهادت دکتر بهشتی، در حالی که 12 سال داشتم، در تهران بودم. روزهای سختی بود. آخر خرداد ماه خبر شهادت دکتر چمران رسید. یکی از بستگان قبل از خبر ِ صدا و سیما، خبر را از مجلس شورای اسلامی آورد. روز ششم تیر خبر سوء قصد به جان حضرت آیت الله خامنه ای در مسجد ابوذر تهران و مجروحیت شدید ایشان را شنیدیم و روز بعد صدای انفجار از سرچشمه ی تهران دلمان را لرزاند. من تا صبح روز بعد متوجه نشدم که قصه چیست. صبح خبر را از اخبار شنیدم. بغض کردم و از منزل زدم بیرون. توی کوچه هم بازی ها را دیدم. همه گریه می کردند. همه گریه می کردیم. جالب اینکه در میان بچه ها یکی دو نفر بودند که تا روز قبل (به پیروی از خانواده) به شهید مظلوم ناسزا می گفتند و با هم بحث داشتیم. اما آن روز بیش از ما بی تابی می کردند. خدایا چه حکمتی در شهادت نهفته است؟ منافقین با انواع ناسزاها و تهمت ها سعی در ترور شخصیت بزرگانی چون بهشتی داشتند (کاری که امروز نیز منافقین به آن مشغول اند) و معدودی نیز تحت تأثیر قرار گرفته بودند. اما شهادت ایشان امواج خروشان مردم را بر ضد منافقین خروشان تر ساخت. حضرت امام (ره) فرمودند:«بهشتی مظلوم زیست، مظلوم مرد و خار چشم دشمنان اسلام بود» و «در قاموس شهادت واژه ی وحشت نیست.» و همچین فرمودند:« ملت ایران در این فاجعه بزرگ 73 تن بی گناه به عدد شهدای کربلا از دست داد، ملت ایران سرافراز است که مردانی را به جامعه تقدیم می کند که خود را وقف خدمت به اسلام و مسلمین کرده بودند و دشمنان خلق، گروهی را شهید نمودند که برای مشورت در مصالح کشور گردهم آمده بودند. ملت عزیز! این کوردلان مدعی مجاهدت برای خلق، ‌گروهی را از خلق گرفتند که از خدمت گزاران فعال و صدیق بودند.»

روز تشییع در بهشت زهرا غوغای عظیمی به پا بود. مردم فوج فوج تابوت ها را هروله کنان روی دست ها می بردند. عده ای از رزمندگان اسلام و بسیجیان هم بودند که بیش از همه بی تابی می کردند و به شدت مردم را تحت تأثیر قرار می دادند. از شدت گرما به گوشه ای پناه بردیم که دور از مسیر تشییع بود. یکی از اقوام هم بود که یک سال بعد در جبهه به شهادت رسید. از مظلومیت بهشتی زمزمه می کرد و ما می گریستیم. ناگهان یک تابوت را دیدیم که جدای از بقیه با جمعیت کمتری، از مسیری که ما قرار داشتیم تشییع می شد. جلو تابوت عکس شهید بهشتی بود. به دلیل ازدحام و بی تابی مردم، این تدبیر را به کار گرفته بودند و شهید مظلوم را جدای از 72 تن تشییع می کردند، چون واقعاً کسی جلودار احساسات پاک مردم ولایت محور نبود. برخاستیم و تا محل دفن هروله کنان به دنبال تابوت دویدیم. «حسین حسین شعار ماست ، شهادت افتخار ماست». «بهشتی بهشتی، با خون خود نوشتی، اسلام پیروز است، منافق نابود است.» هروله، شعار، گریه، مصیبت، خاک، غربت، مظلومیت و بیداری! حمید (همان شهید عزیز ما) فریاد می زد: «خدایا بهشتی مان را هم دادیم، خودت قبول کن» و جمعیت گریه می کرد.