وعده این بود که بحث گذشته را دنبال کنیم ؛ اما واقعیت این است که شواهدی دال بر اینکه میزبانان جلسه ی وبلاگ نویسان در نهاد ریاست جمهوری، به نظر دوستان اهمیت بدهند وجود ندارد. بدتر از آن اینکه حتی دلیلی بر مطالعه ی مطالب وجود ندارد و دریغ از یک کامنت از طرف حضرات در یکی از وبلاگ هایی که در این باره نوشته اند. شاید آقایان شأن خود را اجل از این می دانند که به کامنت نویسی در وبلاگ ها بپردازند و در چنین شرایطی باید به وبلاگ نویس حق بدهند که فکر کند نظرات کاربردی اش، وقتی در وبلاگ قلمی می شود، به باد هوا تبدیل می شود.

فقط دوستان میزبان در نظر داشته باشند که اشتغال در آن نهاد محترم، فی نفسه شأنیتی برای ایشان ایجاد نمی کند ؛ مهم توانایی، تلاش، درایت و استفاده ی صحیح از نظرات و توانمندی دوستان است. نکته ی دیگر اینکه وبلاگ نویسان سوای از نویسندگی در وبلاگ شخصیت حقیقی (علمی، فرهنگی ، هنری و ...) دارند و مبادا دوستان محترم که میزبانی جلسه ی افطار را بر عهده داشتند، ایشان را یک مشت رعایای وبلاگ نویس در نظر بگیرند و همان گونه که یکی از ایشان در جلسه هم گفت، فکر کنند همین که نوشته ی یک وبلاگ نویس را کسی یا کسانی (که بنا به هر علت اکنون در بخش مشاورین جوان مشغول کار اند) می خوانند، بلاگر باید خدا را هم شکر کند و کلاهش را به آسمان نمی دانم چندم بیندازد.

از این رو با پوزش از دوستانی که قصد دنبال کردن بحث را داشتند، عرض می شود که هر گاه فصحت میدان ارادت، از کسانی که توقع می رود ایجاد شد، بحث ادامه خواهد یافت.

فصحت میدان ارادت بیار         تا بزند مرد سخن گوی، گوی