ای زمین فکه! روز آشکار شدن رازها گواهی بده که حرمت قدمگاه شهیدانمان را پاس داشتیم.

 
 
تو با این چشمان ظاهر‏بینت گمان می‏کنی که دوکوهه اکنون خالی از سکنه است، اما بدان که شهیدان از این پادگان دل نکنده‏اند؛ و اگر چشم دلت باز بود، شهیدانِ
دو لشکر 17 علی بن ابی طالب(ع) و 27 محمد رسول الله(ص) را می‏دیدی که دوکوهه را تنها نگذاشته اند.

 

در طول سفر آقا مهدی با ما بود. اگر چه در سرزمین خیبر و دیگر مناطق، نام او کمتر بر زبان‏ها جاری شد و حتی در فکه که لشکر 17 علی بن ابی طالب(ع) مستقر بود، حتی تصویری از آقا مهدی زین‏الدین به چشم نمی خورد. اما من در طول سفر و در فکه مهمان آقا مهدی بودم.

این تابلو نوشته حرف آخر را زده است. مشکل از معرفت ماست!

کجایند مردانی که با عشق به لقای پروردگار، به زمین پر از آتش و دودِ نبرد، قدم می گذاشتند؟ کجاست قایق‏های روشن و عطر دل انگیز بنزین و دود خاکستری موتورهای قایق و همهمه‏ی رزمندگان؟ کجاست آن شور و هیجان؟

عشق به خداست که سختی ها را آسان می کند؛ آری کار برای خدا خستگی ندارد!

انّ النّفس لامارة بالسّوء الّا ما رحم ربی. خدایا تو خود یاریمان ده!

این جماعت آواره ی کوه شهیدان‏اند. ساحل اروند در چشم زائران، اعتبارش را از رزمندگانی گرفته است که بهترین بندگان خدا بودند و این خاک و آب نقطه‏ی رهایی شان به سوی دوست و آغاز تاختشان علیه دشمنان بود. 

خدایا تو را سپاس می گوییم که به دیدگاه شهیدانمان رهنمون شدی. همین جا بنشین برادر و در برابر حق، پیشانی‏ات را بر نی‏های مرطوب ساحل اروندرود بگذار و گناهانت را اعتراف کن و از حضرتش توفیق بطلب. آنگاه بکوش تا راه شهیدان را ادامه دهی.

لباس فرم شهید محمد علی جهان آرا در موزه‏ی دفاع مقدس خرمشهر است، اما گمان مبر که جهان آرا زنده نیست و اگر نوجوانان خرمشهری او را نمی شناسند، از عدم حیات مسئولان است. اگر محمد جهان آرا زنده نیست، پس او که در مسجد جامع، با لبانی خندان و چشمانی نگرانِ فرهنگ جامعه‏ی اسلامی‏مان، به زائران خوش آمد می گفت که بود؟!

آن برادر که خودکار خواست، تو و برادرت «ادیب» همزمان خودکاری بیرون کشیدید و تعارفش کردید؛ و بعد تو گفتی که ما همه مسلح ‏ایم! تو حرف خنده داری نزده بودی و تعجب کردی که چرا خندیدند؟ ما اکنون به همین قلم مسلح‏ ایم و تا آخرین قطره‏ی خون(!) خواهیم نوشت.

کفش‏ها را از پا بیرون بیاور خواهرم و ساکت باش تا آخرین زمزمه‏های به معراج رفتگان را بشنوی؟ شنیدی؟ اگر پاسخت منفی است، زیارتت را اعاده کن خواهرم!

ما خود نمی رویم رَوان از قَفای کَس            او می بَرَد که ما به کمَند وی اندریم

اینجا مزار شهدای هویزه و زیارتگاه دانشجوی شهید سید حسین علم الهدی و یارانش می‏باشد. بسیجی، مطیع ولایت است و عهدش را با خون امضا کرده است و این چنین است که از دشمن و اسلحه و تهدیداتش واهمه ندارد.

تو چه می دانی که در برهوت سوزان فکه عطش چه معنایی دارد؟ این را از برادر آذری زبانی بپرس که نتوانسته وعده‏اش را به دوستان مجروحش عملی کند و تنهایشان گذاشته تا در غربت سوزان رمل‏های داغ فکه به سوی دوست پربکشند؛ و تقدیرش این است که هر سال بیاید و روایت کند و بسوزد. او نیک می داند که مخاطبین، هر چه هم ضجه بزنند و اشک بریزند و از خود بی‏خود شوند، باز معنی عطش را در رمل‏های داغ فکه نخواهند دانست. بیهوده تلاش نکن برادرم و خواهرم! تو نمی‏دانی که عطش چیست! فقط به یاد داشته باش که در همین نقطه و در محضر شهیدان، از گناهانت توبه کردی و وعده کردی که سال آینده سبکبار زائر این دیار شوی.
به یاد داشته باش! 

پی نوشت: سفر همیشه آموزگار خوبی بوده است. در سفر چند روزه‏ی اخیر در همراهی خواهران دانشجویم دانستم که در هر حال باید بنویسم؛ چرایش بماند برای خودم! می‏نویسم؛ بدون توجه به حاشیه‏ها و آنچه تا کنون گذشته است و بدون در نظر گرفتن خط و مشی ِ این و آن.
از نظر بازی ما بی خبران حیران اند        من چنینم که نمودم دگر ایشان دانند   (حافظ)