پیش درآمد: روایت خاطرات جبهه آسان نیست. آن همه بٌعد و جذابیت دارد که انتخابِ زوایای کار به آسانی مقدور نیست. برای ادامه‏ی همین خاطره نمی‏دانم به صورت خطی و گام به گام توضیح دهم؟ یکسره لحظه‏ی سال تحویل را بگویم؟ از رزمندگان و روابط بگویم؟ جزایر مجنون را توصیف کنم؟ سختی یا راحتی ماندن در جزیره را بگویم؟ از شهدا و مجروحین و نحوه‏ی آتش دشمن بگویم؟ از چه بنویسم؟ نمی‏توانم صبر کنم تا نظر مخاطبِ روزانه‏ی وبلاگ را بدانم، چرا که نگاهم فقط به بازدیدکنندگان فعلی و آمار بازدید و کامنت نیست. این است که تلاش می کنم در یکی دو پست تمام ماجرا را عرض و به قولم عمل کنم و سپس اگر توفیق بود، خاطراتِ پراکنده و مربوط به آن درج خواهد شد؛ دعا بفرمایید!

وقتی دیدم تک‏تیراندازها در گروهان ضدزره جایی ندارند، رفتم به مسئول دسته گفتم:«من که می‏دانید، اصالتاً امدادگرم!» مسئول دسته با اخم گفت:«موقع سازمان‏دهی هر چی بهت گفتند که امدادگر خوبی هستی، گفتی نخیر می خواهم تک تیرانداز باشم، حالا می‏گویی من امدادگرم؟ تازه گردان 18 تا امدادگر دارد که فقط 6 نفرشان اعزام می شوند؛ بیخود زور نزن!» و به نتیجه نرسیدیم. چاره را در این دیدم که به سردار شهید کلهر مراجعه کنم. خوش‏بختانه در عملیات والفجر 4 که امدادگر دسته 1 گروهان 1 گردان سیدالشهدا (س) بودم، شهید کلهر معاون گردان بود و به خوبی مرا می‏شناخت. سلام و علیکی کردم و گفتم:«می‏خواهید من هم به عنوان امدادگر با شما بیایم؟» سردار شهید کلهر با جذبه‏ی مخصوص به خود و با مهربانی گفت :«آره» و رو کرد به محمد جواد خونساری (مدیر کل سیاسی انتظامی فعلی استانداری قم) و گفت:«اسم این را هم بنویس.»

با عجله به چادر دسته رفتم و کوله‏ی شخصی‏ام را جمع و جور کردم. همه تعجب کرده بودند که کارم درست شده و دوستان اشتیاق داشتند با من عکس بگیرند؛ بنده‏های خدا فکر می کردند بناست شهید شوم! تجهیزات نظامی به سرعت تحویل شد و من هم کوله‏ی امدادم را تحویل گرفتم. گروهان ضدزره توسط سردار شهید کلهر سازمان‏دهی شد و به سرعت راهی شدیم. عکس لوگوی وبلاگ مربوط به همین خاطره است. اشتباهی اسمش را 16 سالگی وارد کرده‏ام (در زمان درج تصویر به تاریخ دقت نداشتم و حدودی نوشتم)، اسفند 1362 بود و 15 سالم هم تمام نشده بود!

حضرت امام خمینی(ره) به رزمندگان توصیه کرده بودند:«با یک دست سلاح و با دست دیگر قرآن را برگیرید» و این عکس ِ نمادین گرفته شد.