لطفاً دنبالهی کار این وبلاگ را در http://revaiat.blogfa.com پی بگیرید. همیشه معتقد بوده ام و هنوز هم بر این عقیده استوارم که پارسی بلاگ از ارزشی ترین و مفیدترین میزبان های وبلاگ فارسی است و آنچه این روزها در گفت و گوهای گروه روایت فجر شاهد هستید، چیزی نیست جز انتقاداتی که به زعم این جانب به این پایگاه ارزشی وارد است.
هیچ گاه معتقد نبوده ام که اشکال پارسی بلاگ در دینی بودن آن است و اگر بتوانیم برای پارسی بلاگ امتیاز بزرگ «دینی بودن» را قائل شویم، باید به آن مدال دهیم ؛ چرا که دین برنامهی سعادت دنیا و آخرت بشریت است!
بنا داشتم در جریان نقد ثابت کنم که موضع گیری مدیر محترم در سیاستهای کلی پارسی بلاگ منطقی و ارزشمند است و دوست داشتم منشأ اشکالات موجود را رصد کنم. یک فرض این بود که ایرادات ناشی از کجسلیقگی در انتخاب مدیران محتوایی ای باشد که آنها را نمی شناسم و جالب اینکه دو تن از ایشان که قابل گمانه زنی بنده هستند، مورد تأیید و احترام حقیر هستند و با این حساب نمی دانم مشکلات از کجا ناشی می شود؟!
و بعد در گفت و گوی همایش می خواستم به راه کارهایی اشاره کنم که از مباحث جدلی پرهیز شود و بار مالی نیز نداشته باشد و همه ی این نقدها و گفت و گوها با عدم سعه ی صدر و بدگمانی مدیر محترم و چه بسا با القائات مشاورین محترم، به هدف اصلی این جانب (اعتلای پارسی بلاگ) نینجامید و ادامه ی این روند چیزی جز ضعیف شدن جایگاه مدیریت محترم را در پی نخواهد داشت و احتمال اینکه رویارویی با شخصی که عنوان رزمنده و مجروح دفاع مقدس را یدک می کشد برای دوستان سخت باشد، یکه تازی در این میدان را با اخلاق جوان مردی (که از آن بی بهره ام) در تضاد می بینم.
از طرفی گمان نمی کنم که برخی منتقدین مشکلی با اشخاص یا دین داشته باشند، بلکه صرفاً ممکن است عملکرد من ِ نوعی که مسئولیتی را برعهده دارم، ایشان را تحریک کند. اگر من به جای مدیر بودم از آنها که اهل دین هستند دل جویی می کردم و از نظراتشان بهرهمند می شدم و به ایجاد جو هم دلی کمک مینمودم.
اکنون اهمیتی ندارد که ارزیابی دوستان از این حرکت چیست و این جملات را چگونه تعبیر می کنند؛ آنچه مهم است ادای دِین و انجام تکلیف است و به فضل خدا آموخته ایم که چنین باشیم.
با پارسی بلاگ قهر نیستم و به تناسب در وبلاگ http://nishonoosh.parsiblog.com خواهم نوشت. از جناب مدیر و برخی دوستان معلوم الحال که بنا به هر دلیل ِ دنیوی یا اخروی در بحث شرکت کردند، طلب حلالیت دارم.
تا همین چند سال پیش توفیق آشنایی و نشست و برخاست با یک مرد الهی را داشتم. ایشون می فرمود مشکل بشر در طول تاریخ دو چیز بوده و هست:
1- تاریکی 2- تشنگی
بعد می فرمود: شهید آوینی (ره) خوب فهمیده و گفته:
«حسین(ع)، سرچشمه خورشید است.»
یعنی هم سرچشمه است و عطش را برطرف می کند... و هم خورشید است و نور می دهد و انسان را از ظلمات جهل و خودپرستی بیرون می آورد. خدا هر دویشان را بیامرزاد.
دیروز فرصتی دست داد که ساعتی را در یک آرشیو غنی مطبوعات سپری کنم. بنا به سلیقه و سابقه ی آشنایی، مجلاتی را انتخاب کردم و جلو خودم، روی میز چیدم. نخستین مجله را که ورق زدم، در صفحه ی 2 جلد، قطعه شعری دیدم با عنوان «روی موج جنون» و با موضوع شیمیایی. یک مصراع از شعر این است:«در نفس های لخته ی این مرد، گاز اعصاب شعله ور شده است». نقد این شعر بماند برای بعد، حرف الآنم چیز دیگری است. مجله دوم را که تورق کردم، در صفحه 17 رسیدم به شعری سپید از شاعر توانمند علیرضا قزوه. موضوع این شعر هم شیمیایی بود.
چند سطر از شعر این است:
آنها به جای تماشای اروند
به من کپسول خالی اکسیژن دادند
و قرص هایی که بوی سیر له شده می داد
سردبیر مجله ی نخست کسی است که به خاطر دو ریال سود بیشتر، سر یک نویسنده ی جانباز شیمیایی را کلاه گذاشته و او را رنجانده و فراری داده است. سردبیر مجله ی دوم نیز چند ماه از عمر یک نویسنده ی جانباز شیمیایی را با یک وعده ی دروغ به باد داده است و زندگی او را برای یک مقطع کوتاه دست خوش بحران کرده است! شاید حالا معنی تیتر این مطلب برای شما روشن شده باشد؟!
حسن ختام این بحث چند سطر آخر شعر علیرضا قزوه باشد:
گفتم که تب ندارم
و فکر می کنم که شما شیمیایی شده اید!
تمام آدم ها شیمیایی اند و نمی دانند!
و گر نه چرا
کسی نفس نمی کشد اینجا؟
در پیش چشم این همه ناصر الدین شاه
چشم حسود کور
دارم نفس می کشم آقای دکتر!
شخصیت درخشان و بزرگوار امام حسین علیه‌السّلام دو وجهه دارد: یک وجهه، همان وجهه‌ى جهاد و شهادت و توفانى است که در تاریخ به راه انداخته و همچنان هم این توفان با همه‌ى برکاتى که دارد، برپا خواهد بود؛ که شما با آن آشنا هستید! یک بعد دیگر، بعد معنوى و عرفانى است که بخصوص در دعاى عرفه به شکل عجیبى نمایان است. ما مثل دعاى عرفه کمتر دعایى را داریم که سوز و گداز و نظم عجیب و توسّل به ذیل عنایت حضرت حق متعال بر فانى دیدن خود در مقابل ذات مقدّس ربوبى در آن باشد؛ دعاى خیلى عجیبى است!
دعاى دیگرى مربوط به روز عرفه در صحیفه‌ى سجادیه هست، که از فرزند این بزرگوار است. من یک وقت این دو دعا را با هم مقایسه مى‌کردم؛ اوّل دعاى امام حسین را مى‌خواندم، بعد دعاى صحیفه‌ى سجّادیه را. مکرّر به نظر من این طور رسیده است که دعاى حضرت سجّاد، مثل شرح دعاى عرفه است. آن، متن است؛ این، شرح است. آن، اصل است؛ این، فرع است. دعاى عرفه، دعاى عجیبى است. شما عین همین روحیه را در خِطابى که حضرت در مجمع بزرگان زمان خود - بزرگان اسلام و بازماندگان تابعین و امثال اینها - در منى ایراد کردند، مشاهده مى‌کنید. ظاهراً هم متعلّق به همان سال آخر یا سال دیگرى است - من الان درست در ذهنم نیست - که آن هم در تاریخ و در کتب حدیث ثبت است.
به قضیه‌ى عاشورا و کربلا برمى‌گردیم. مى‌بینیم اینجا هم با اینکه میدان حماسه و جنگ است، اما از لحظه‌ى اوّل تا لحظه‌ى آخرى که نقل شده است که حضرت صورت مبارکش را روى خاک هاى گرم کربلا گذاشت و عرض کرد: «الهى رضاً بقضائک و تسلیماً لأمرک»، با ذکر و تضرع و یاد و توسّل همراه است. از وقت خروج از مکه که فرمود: «من کان فینا باذلاً مهجته موطناً على لقاءاللَّه نفسه فلیرحل معنا»، با دعا و توسل و وعده‌ى لقاى الهى و همان روحیه‌ى دعاى عرفه شروع مى‌شود، تا گودال قتلگاه و «رضاً بقضائک» ِ لحظه‌ى آخر. یعنى خود ماجراى عاشورا هم یک ماجراى عرفانى است. جنگ است، کشتن و کشته شدن است، حماسه است - و حماسه‌هاى عاشورا، فصل فوق‌العاده درخشانى است - اما وقتى شما به بافت اصلى این حادثه‌ى حماسى نگاه مى‌کنید، مى‌بینید که عرفان هست، معنویّت هست، تضرّع و روح دعاى عرفه هست. پس، آن وجه دیگر شخصیت امام حسین علیه‌السّلام هم باید به عظمت این وجه جهاد و شهادت و با همان اوج و عروج، مورد توجه قرار گیرد. ...
از بیانات مقام معظم رهبری در دیدار با گروه کثیرى از پاسداران سپاه پاسداران انقلاب اسلامى به مناسبت روز پاسدار 13/09/1376
اشاره: پیشنهاد دادم کمی به ادبیات و داستان دفاع مقدس بپردازیم، ولی تا کنون نظری نرسیده است. در این فرصت نکته ای بیان می شود و شرح و تفسیر و معرفی ارگان ها و کارشناسان بماند برای بعد.
دیری است افرادی که خود به ارزش های ناب دفاع مقدس اعتقادی ندارند و در آثار خود نیز، ایثارگری و ولایت مداری فرزندان دلاور این آب و خاک را به سخره گرفته اند، سند هیئت های کارشناسی ادبیات داستانی را به نام خود زده اند و بسان یک باند مافیایی، در ارگان هایی که بنا به وظیفه ی ذاتی، به نام دفاع مقدس، فعالیت های فرهنگی و هنری دارند و از بیت المال تغذیه می شوند، نفوذ کرده و مستقر شده اند. ادامه ی مطلب ...
نویسنده ی وبلاگ الا انّ حزب الله هم الغالبون ، تازه ترین مطلب وبلاگش را به وصیت نامه ی فرزند برومند رهبر جنبش حزب الله لبنان اختصاص داده است. این نویسنده ی متعهد در پیشانی مطلبش آورده است: آنچه می خوانید، وصیت نامه جوانی است که مردانه در راه پدرش پای گذاشت و باعث افتخار خانواده و هم رزمانش شد... او یک آقازاده بود، با تعریفی متفاوت از آنچه ما می دانیم...
سه شنبه ی قبل در همین وبلاگ خواندید که مجله ی بین المللی تایم طبق سنت هر ساله اش، مرد سال جهان را با نظر سنجی انتخاب می کند. در حالی که هوگو چاوز و دکتر محمود احمدی نژاد در صدر اقبال نظردهندگان بودند، مدیران و تحریریه ی این مجله از معرفی مرد سال جهان، سر باز زدند. ببینید ماجرا چه بوده است [کلیک کنید]
اگر موافق باشید کمی به ادبیات و داستان دفاع مقدس بپردازیم که دغدغه ی اصلی مدیر این وبلاگ نیز هست. ابتدا از دوستان ارجمند تقاضا دارم که بحث را شروع کنند. عزیزانی که ایده دارند و به این مقوله توجه داشته اند و به ویژه دوستانی که در این زمینه فعالیت کرده اند لطفاً نظر بدهند. بدیهی است که مشارکت دوستان، پرداختن به این موضوع را عملی خواهد ساخت. مشارکت بفرمایید!
پ.ن: لینک های این وبلاگ و به ویژه لینک های سمت چپ و آرشیو وبلاگ فقط برای دکور است. یک وقت ناغافل کلیک نکنید و بروید ببینید مطلب چه بوده! از ما گفتن.
فهرست یادداشت های این وبلاگ
عشق فقط یک کلام
سیّدعلی والسّلام
جانم فدای امام خامنه‌ای
