اشاره: وقتی بنا داشتم مطلبی در باب تحولات اخیر جنگ صهیونیسم با اسلام بنویسم، مطلع شدم دوست عزیزم در یادداشت امروز کیهان، مطلب شیوایی با نام ثمره ی استقامت قلمی کرده اند. از این رو یادداشت با اندکی تصرف تقدیم می شود.

ششم مرداد ماه سال شصت وشش، حاجیان مظلوم ایرانی زیر آفتاب سوزان شهر مقدس مکه به پیام امام خمینی (ره) گوش سپرده بودند که در بخشی از آن آمده بود: «به یاری خداوند تعالی از قطرات پراکنده ی پیروان اسلام و توان معنوی امت محمد صلی الله علیه و آله و سلم و امکانات کشورهای اسلامی باید استفاده کرد و با تشکیل هسته های مقاومت حزب الله در سراسر جهان، اسرائیل را از گذشته ی جنایت بار خود پشیمان و سرزمین های غصب شده ی مسلمانان را از چنگال آنان خارج کرد.» ساعتی از شنیدن این سخنان نگذشته بود که صدها تن از آنان در گرداب یک توطئه آمریکایی- صهیونیستی گرفتار شدند و در حرم امن الهی به شهادت رسیدند. شاید همان لحظه افرادی در سفارت آمریکا در ریاض مشغول استهزا بودند.
 حدود یک سال بعد (29 تیر ماه 67) زمانی که جمهوری اسلامی ایران در پایان جنگ تحمیلی و دفاع مقدس هشت ساله ی رژیم صدام، رسماً پذیرش قطعنامه ی 598 شورای امنیت سازمان ملل را اعلام کرده بود، رزمندگان اسلام در سراسر جبهه های نبرد با دل هایی محزون، پیام امام خمینی (رضوان الله تعالی علیه)  را می شنیدند که خطاب به آنان می گفت: «فرزندان انقلابی ام! ای کسانی که لحظه ای حاضر نیستید که از غرور مقدستان دست بردارید! ... بغض و کینه انقلابی تان را در سینه ها نگهدارید ؛ با غضب و خشم بر دشمنان بنگرید و بدانید که پیروزی از آن شماست». شاید همان ساعت تالارهای سفارت آمریکا در بغداد شاهد قهقهه ی مستانه ی کسانی بود. شاید حق داشتند بخندند. گمان هایی در دلشان بود ؛ رژیم صهیونیستی نه تنها چریک های فلسطینی را به یأس و انفعال کشانده بود، بلکه در خاک لبنان هم جای پای خود را محکم کرده بود. صدام به مدد جنایت هایی نظیر بمباران شیمیایی شهرهای ایران و عراق و ساقط کردن هواپیمای مسافربری ایران توسط نظامیان آمریکایی گلویش را از پنجه های نیرومند رزمندگان اسلام رهانده و در سودای بلعیدن کویت بسر می برد. امکانات کشورهای اسلامی به جای مقابله با رژیم اشغالگر قدس، صرف قتل عام زائران حرم الهی می شد  و...                                                               
اما نگاه نافذ مردان خدا و حوصله ی تاریخ کجا و همت دون دشمنان کجا؟ هنوز دو دهه از آن روزها نمی گذرد که صحنه ی جنگ جدید رژیم صهیونیستی و آمریکا علیه جهان اسلام در کمتر از بیست روز ، به طور اساسی تغییر آرایش داده است. سران رژیم صهیونیستی به آمریکایی ها قول داده بودند با شروع دوباره ی جنگ زمینه ی اجرای استراتژی چند مرحله ای آنها را فراهم کنند. قرار بود با حمله به نوار غزه و کشتار مردم بی دفاع، دولت حماس تحت فشار قرار بگیرد و به خواسته های غرب (از جمله به رسمیت شناختن غاصبان) تن دردهد. قرار بود با اشغال مجدد جنوب لبنان، هم شهرهای شمالی مناطق اشغالی در نوار امنیتی قرار بگیرند و هم آرزوی خلع سلاح حزب الله جامه ی عمل بپوشد. قرار بود با تهدید سوریه و احیاناً حمله به آن، دولت دمشق از خط مقدم جبهه پا پس بکشد. قرار بود با تشدید عملیات تروریستی در عراق عرصه بر نوری المالکی تا حد سقوط دولتش تنگ شود. قرار بود با معامله های پشت پرده ی اعضای دائم شورای امنیت، حلقه ی فشار پرونده ی هسته ای بر جمهوری اسلامی، بیشتر و طاقت فرساتر شود. و خواب های پریشان دیگری نیز دیده بودند.                                                                                                  
 همه ی اینها قرار بود با حمله ی روز 24 ژوئن (سوم تیر) نظامیان صهیونیست به نوار غزه کلید بخورد و منحنی صعودی خود را آغاز کند. در این روز نیروهای ویژه ارتش صهیونیستی دو برادر فلسطینی را از خانه شان در روستای ام النصر (منطقه رفح در جنوب غزه) ربودند و فردای آن روز بعد از عملیات موفق رزمندگان حماس، بلافاصله افی کوشافی یکی از فرماندهان ارتش صهثونیستی گفت:«نیروهای من منتظر چراغ سبز تل آویو برای حمله گسترده زمینی به نوار غزه هستند.» مردم بی دفاع فلسطین نوزده روز تمام مقابل چشم آنچه جامعه بین المللی خوانده می شود، قتل عام شدند تا این که حزب الله 21 تیر ماه جاری (12 جولای)لبنان وارد صحنه شد  و هم زمان با پرتاب موشک به منطقه ی الجلیل در شمال مناطق اشغالی، سه نظامی صهیونیست را به هلاکت رساند، هشت تن را زخمی کرد و دو نفر را به اسارت گرفت. صهیونیست ها برای این هم آماده بودند چرا که بلافاصله هم زمان با بمباران روستاهای مرزی لبنان، نیروهای زمینی و زرهی شان را وارد خاک این کشور کردند، و ناوچه های جنگی را نیز به سوی صیدا و بیروت گسیل داشتند. طبق روال همیشگی، شیوه جنگی صهیونیست ها مبتنی بر تخریب و کشتار وسیع مناطق و افراد غیر نظامی است و صدها شهروند فلسطینی و لبنانی طی این مدت به شهادت رسیده و زخمی و آواره شده اند.                                                                 
امروز بعد از بیست و پنج روز از آغاز این پروژه اسرائیلی، اما، صحنه نبرد بسیار دیدنی شده است: تانک «مرکاوا»ی رژیم صهیونیستی که به لحاظ نظری هیچ سلاح ضد زرهی بر آن کارگر نیست مورد اصابت قرار گرفته و معمای آن برای کارشناسان نظامی آمریکا و اسرائیل همچنان لاینحل باقی مانده است. ناوشکن بسیار مجهز اسرائیل که دارای 40 موشک هاریون با برد 120 کیلومتر، موشک های زمین به هوا با برد 10 کیلومتر، اژدر افکن، توپ های 76 میلی متری و قابلیت حمل دو بال گرد بود با تمام خدمه اش به قعر آب های مدیترانه فرو رفته است. در عمق 50 کیلومتری مناطق اشغالی: راه آهن، فرودگاه و پالایشگاه حیفا مورد اصابت موشک های حزب الله قرار گرفتند و نابود شدند. هدف گیری ها با چنان دقتی انجام گرفته است که براحتی می توان فهمید تنها دلیل اصابت نکردن موشک به پتروشیمی این شهر، آن هم با فاصله ی کمتر از هفت کیلومتری پالایشگاه مخروبه ی آن، وعده ی سیدحسن نصرالله مبنی بر خویشتن داری در این مرحله بوده است.                
در حالی که کارشناسان نظامی امکان شلیک موشک هایی تا عمق نزدیک به 200 کیلومتری مناطق اشغالی را از نظر دور نمی دارند، روزنامه ی هاآرتص دیروز نوشت:«نیروی دریایی اسرائیل درصدد استقرار ناوهای جنگی ساعر 4 و 5 مجهز به موشک های ضد موشک باراک در سواحل بندر خالی از سکنه حیفا هستند.» خبرگزاری فرانسه از اصابت 20 فروند موشک متعلق به حزب الله به شهرهای حیفا، صفد، نهاریا، طبریا و شلومی تنها طی روز سه شنبه خبر داد. در پی این حملات، مقام های رژیم صهونیستی از رسانه های گروهی این رژیم خواسته اند نسبت به آنها و تلفات و خساراتشان هیچ گونه پوشش خبری ندهند. این سانسور شدید خبری از هفته ی گذشته شروع شده و روز به روز بر ابعاد آن افزوده می گردد.           
صهیونیست ها می خواستند با ایجاد درگیری گسترده ی نظامی علیه دولت حماس و حزب الله لبنان، گره از کار فرو بسته ی استراتژیست ها و فرماندهان نظامی آمریکا در منطقه ی خاورمیانه بگشایند، اما دیروز اوی دیچستر وزیر امنیت عمومی رژیم صهیونیستی فقط توانست به خبرنگاران بگوید:«ممکن است درباره تبادل اسرا وارد مذاکره شویم و به جنگ پایان دهیم. فکر می کنم در نهایت از طریق مذاکرات سربازانمان را به خانه بازگردانیم.»                                                     
همه ی اینها ثمره ی استقامتی است که فرزندان انقلابی امام خمینی (ره) در مکتبش آموخته اند و سید حسن نصرالله و یاران حزب اللهی اش در همین صف قرار دارند. مطلب مرتبط : کلاهک هسته ای شهادت [لینک]