زمان عبور از روی پل خیبر فرا رسید. هنگام سحر بود و هوا تاریک. تویوتای نخست را سوار شدیم. بنا بود که راننده آرام حرکت کند تا خودروهای بعدی به ستون و بدون فاصله‏ی چشم‏گیر همراه شوند. اما راننده‏ی ما برای اینکه نشان دهد چقدر استاد است، تخته گاز می رفت. ما هم نیشمان تا بناگوش باز بود و کیف می کردیم.

در میان پل رسیدیم به تویوتایی که با زاویه‏ی 45 درجه منحرف شده بود و یکی از چرخ‏های جلوش از پل خارج شده بود و کج‏دار‏مریز مانده بود تا فکری به حالش بکنند. نیش‏های مبارک بسته شد و تا رسیدن به مقصد هر چه ذکر بلد بودیم زیر لب خواندیم. موقع پیاده شدن با ژست تشکر، متلکی به راننده گفتم و او بلند خندید و التماس دعا گفت. فکر می‏کنم جمله‏ام این بود:«اخوی خیلی ممنون که ما را شهید نکردی!»

خلاصه در قسمتی از عقبه‏ی جزیره مجنون – که نمی‏دانم کجا بود - اتراق کردیم. منتظر بودیم تا به خط برویم. صبح که شد طبیعت زیبای جزیره چشمانمان را مسحور کرد. زیبایی هور را فقط باید دید. آب راکد، زلال و شفاف با عمق 1 الی 8 متر و با پوشش گیاهی بسیار فشرده. (البته در این چند عکس کمتر زیبایی‏ها منعکس است، چون در این قسمت‏ها یا بخشی از آب جزیره توسط مهندسی رزمی خشک شده است و یا مکان پرتردد است و نی‏ها به خشکی گراییده‏اند.)

همه فکر می‏کنند که پوشش هور به نی خلاصه می شود؛ اما در هور به جز نی (که 2 تا 7 متر ارتفاع دارد و در جاهای عمیق می روید) بَردی و چولان نیز وجود دارد. ارتفاع بردی 1 تا 2 متر است و در آب‏های نیمه‏عمیق می روید؛ در جاهای کم‏عمق شاهد چولان، با ارتفاع کمتر از نیم متر هستیم. چند نوع گل نیز کم و بیش و پراکنده رشد می کنند که من اسم یکی از آنها را که بیشتر به چشم می خورد، نیلوفر آبی گذاشته بودم و چه بسا در اصل هم همین اسم را داشت، چون شکل نیلوفر بود. حرکت در هور به دلیل همین پوشش گیاهی با زحمت میسر است. قایق‏ها از آب‏راه‏های مصنوعی و یا نهرها عبور می کنند و البته بلم‏ها می توانند از محل عبور حیوانات وحشی (مثل گراز) هم بگذرند که امکان تصادف (به اون معنا) هم منتفی نیست. نی‏های جزیره بهترین محل برای کمین زدن به دشمن (به ویژه در جزیره مجنون شمالی) بود. به همین منظور پل‏های شناور (خیبری) در میان نی‏ها به هم متصل می‏شد و تشکیل یک پاسگاه مخفی را می‏داد که رزمندگان شبانه روز در آن نگهبانی می‏دادند که خود حکایت مفصلی دارد و چون خاطره‏اش به این اعزام مربوط نمی‏شود، بماند برای توفیقی دیگر.

در همان یکی دو ساعت اول بعد از طلوع آفتاب هیجان خط مقدم در وجودمان نوسان گرفت. گلوله‏های پراکنده‏ی توپ و خمپاره 120 میلی‏متری به صورت پراکنده به زمین می خورد. آتش توپخانه‏ی خودی هم قطع نمی‏شد. همیشه لحظات اول ورود به خط سوم برایم شیرین و پر از هیجان بود؛ اما به سرعت همه چیز عادی می شد و فقط به مأموریتمان فکر می کردیم. بچه ها با اینکه وصیت‏نامه نوشته و تحویل داده بودند، باز هم چیزهایی می‏نوشتند و برخی مشغول نامه نگاری بودند. اما من همیشه این کارها را پشت خط و در حد افراطی انجام می‏دادم (به ویژه نامه‏نگاری را) و در خط، کمتر به این امور می‏پرداختم. همیشه به محض اینکه به سروصدای انفجار و شلیک توپخانه می‏رسیدیم، می نشستم و فکر می کردم که تا چند ساعت یا چند روز دیگر ممکن است برخی دوستانمان به شهادت برسند و تلاش می کردم که با همه مهربان باشم. در حالی که در اطراف قدم می زدم، و از شور و هیجان و زیبایی‏های طبیعت لذت می بردم، ماجرایی پیش آمد که هیجان و شور و نشاط را به اوج رساند. یکی از هواپیماهای دشمن که کمی رویش زیاد شده بود و برای عکس برداری در ارتفاع پایین پرواز می‏کرد، توسط یک بسیجی، با توپ ضد‏هوایی چهار لول منهدم شد. چهارلول همزمان با ما وارد منطقه شده بود و هنوز به قول خودشان یک پدال هم نزده بود و پدال آزمایشی را به شکم هواپیمای دشمن خالی کرد. می توان فرض کرد که خلبان با توجه به عکس‏های هوایی روز قبل، گمان نمی کرده که در آن مسیر پدافند هوایی وجود داشته باشد.